Gripavêren Marris kom heim på sundag. Gripavêren Gabriel, som eg brukar til mine søyer i år, kunne ikkje la det skje utan at han sa frå om kven som er sjefen. Sidan Marris og insisterte på å vere sjef, gjekk det som det av til gjer, det vert slåsting. Når gutane kjem heim etter å ha vore uleigd, vert det ofte litt småknuffing, men denne gonge braka dei skikkeleg saman. Først på kvar si side av gjerdet, så dei traspa det på fleire plassar. Det var ikkje anna å gjere enn å sleppe dei saman så dei kunne få fastsett rangordninga. Dei heldt på lenge, men til slutt var det Marris som kasta inn handlleet. Så då er det Gabriel Sjurson, som berre er ein risbit, som rular i Gripen. Men det alle veit, når me oppsummerar, er at det er Mamsen, altså meg, som er sjefen over alle sjefar. Og eg treng slett ikkje å vise krefter for å vere sjef. Kan det vere naturleg autoritet? Eller rett og slett kjærleik og respekt? Mest sannsynleg ei god blanding.
Om de lurar på om det ikkje er farleg å gå inn til dei? Det kan det vere, men ikkje med desse to. Dessutan er dei berre opptekne av kvarandre. Det er ikkje lett å få kontakt med dei. Eg prøvde å avleie dei med litt mat, men dei hadde for mykje uoppgjort, visstnok. Det har hendt at verar som har vore underlegne har kome springande til meg for å gøyme seg bak meg. “Mamsen , mamsen, hjelp meg! Billy er slem og vil ta meg!” Då vert det berre slutt på kampen, det er det ultimate teikn på å vere svekling og mammadalt, og slike gidd ingen tøffingar å slåst med. Det vert ikkje noko skikkeleg slåsskamp om dei ikkje er omlag jamnbyrdige. No har i alle fall desse to slåste frå seg, og mamsen har reinsa sår, plastra og trøysta. Og mykje mat, så dei kan ta seg fort inn.
