Hardt arbeid gir synlege resultat. Også sett frå lufta.
Gripavêren Marris kom heim på sundag. Gripavêren Gabriel, som eg brukar til mine søyer i år, kunne ikkje la det skje utan at han sa frå om kven som er sjefen. Sidan Marris og insisterte på å vere sjef, gjekk det som det av til gjer, det vert slåsting. Når gutane kjem heim etter å ha vore uleigd, vert det ofte litt småknuffing, men denne gonge braka dei skikkeleg saman. Først på kvar si side av gjerdet, så dei traspa det på fleire plassar. Det var ikkje anna å gjere enn å sleppe dei saman så dei kunne få fastsett rangordninga. Dei heldt på lenge, men til slutt var det Marris som kasta inn handlleet. Så då er det Gabriel Sjurson, som berre er ein risbit, som rular i Gripen. Men det alle veit, når me oppsummerar, er at det er Mamsen, altså meg, som er sjefen over alle sjefar. Og eg treng slett ikkje å vise krefter for å vere sjef. Kan det vere naturleg autoritet? Eller rett og slett kjærleik og respekt? Mest sannsynleg ei god blanding.
Om de lurar på om det ikkje er farleg å gå inn til dei? Det kan det vere, men ikkje med desse to. Dessutan er dei berre opptekne av kvarandre. Det er ikkje lett å få kontakt med dei. Eg prøvde å avleie dei med litt mat, men dei hadde for mykje uoppgjort, visstnok. Det har hendt at verar som har vore underlegne har kome springande til meg for å gøyme seg bak meg. “Mamsen , mamsen, hjelp meg! Billy er slem og vil ta meg!” Då vert det berre slutt på kampen, det er det ultimate teikn på å vere svekling og mammadalt, og slike gidd ingen tøffingar å slåst med. Det vert ikkje noko skikkeleg slåsskamp om dei ikkje er omlag jamnbyrdige. No har i alle fall desse to slåste frå seg, og mamsen har reinsa sår, plastra og trøysta. Og mykje mat, så dei kan ta seg fort inn.
Fredag 11. desember kom endeleg kalven me har venta slik på! Fiona er ei slik flink og god mor. Passar så godt på og har så gode morsinstinkt. Det er så godt når det går bra. Kalven, som er ei lita kvige, er så spros og sprek. Ho har byrja å hoppe og danse, og oppfører seg slik som kalvar skal. Ho er eit kvitt lite vidunder, berre bittelitt svart på snute, kring augo og litt på øyro, og svarte framklauvar. Ho vart fødd på den finaste dagen i vinter, med sol og frost. Difor vert ho heitande Rimros. Så fekk dei tre dagar utan jobbing i løa, men på måndag var me i gang igjen. Og kyrne tek det heilt chill. Ikkje noko stress, sjølv om me bankar og sagar, og skrur og kastar rundt på ting. No får eg att for investert tid saman med kyrne mine. Dei har full tillit til meg, og eg kan enkelt gjere alt eg må, også inne i boksen med Fiona og kalven. Og myyyyyyttji kos og kos og kos.
No er det sikkert mange som lurar…skal denne kalven få gå med mor. Ja det får han. Og så skal eg mjølke i tillegg. Me skal rett og slett dele. Og Fiona synest det er greit, eg får lov, seier ho, sidan det er meg. 😉 Og om ei stund vert det kokt brunost i Gripen. Men løa må berre verte meir ferdig først.
